Met drie generaties meedoen aan de Mar-athon

Genieten van wandelen

Het is een prachtige dag. Warm, dat wel: de temperaturen stijgen ver boven de 25 graden uit. Maar voor Astrid en haar vader Hans maakt dat niks uit. Ze genieten van de wandeling rondom het Sneekermeer. Van de weidse vergezichten en de omgeving, die zo anders is dan rond hun eigen woonplaats Giekerk. Maar ze genieten vooral van alles wat er om hen heen gebeurt. De toeschouwers langs de route die hen aanmoedigen en soms zelfs met hun tuinsproeiers voor een welkome verfrissing zorgen. En ze genieten van de gesprekken met elkaar. Want als je 21 kilometer wandelt, heb je nogal even tijd om bij te praten.

Geïnspireerd door beppe

Een eindje achter hen loopt Sina Keuning. Mem van Hans, beppe van Astrid. Sina wandelt vandaag maar liefst 42 kilometer. Ze heeft al vaker meegedaan aan de Mar-athon en wandelt die altijd samen met haar nicht. Maar dat haar zoon en kleindochter vandaag in haar voetsporen treden, maakt deze editie toch extra bijzonder. De jaarlijkse deelname van haar beppe inspireerde Astrid om mee te doen aan de actie van De Friesland waarbij twee startbewijzen voor de Mar-athon werden verloot. ‘Ik vond het een leuke actie,’ zegt Astrid. ‘Een mooie manier om mensen te motiveren om lekker te gaan wandelen. Want wandelen is heerlijk!’

Samen meedoen aan de Mar-athon

De kleindochter en grootmoeder gaan regelmatig samen “kuieren”, vertelt Astrid: ‘Vaak gaan we gewoon even een blokje om. Maar we doen ook elk jaar mee aan Tussen Slik en Zand, een wandeltocht op Ameland. En we zijn meerdere keren op wandelvakantie geweest. Het leek me heel leuk om daarom ook samen aan de Mar-athon mee te doen. Ik wist dat beppe zich al had aangemeld voor de hele marathon. Maar als ik de startbewijzen, die voor de halve marathon waren, zou winnen, konden we in ieder geval een deel van de route samen lopen.’

Twee startbewijzen gewonnen dankzij De Friesland

Met die mooie motivatie wint Astrid twee startbewijzen. Maar… dat heeft ze zelf niet in de gaten. ‘Ruim een week voor de tocht werd ik gebeld: of ik de shirts van De Friesland goed had ontvangen. Shirts…? Wat voor shirts? Toen bleek dat ik mail waarin stond dat ik de kaarten had gewonnen, totaal over het hoofd had gezien. Oeps!’ Gelukkig is Astrid fit, beschikt ze over een paar prima wandelschoenen én weet ze haar vader zo ver te krijgen om mee te wandelen. Zo staan Astrid en Hans, onvoorbereid maar wél heel enthousiast, op 24 juni in hun De Friesland-shirts aan de start van de Mar-athon. De wandeling gaat hen prima af. ‘Het was een mooi tochtje’, blikt Hans nuchter terug.

Niertransplantatie

Dat Hans de 21 wandelkilometers relatief moeiteloos aflegt, is voor hem niet vanzelfsprekend. Tien jaar geleden kreeg hij, na jaren van nierfalen en extreme vermoeidheid, een nieuwe nier. De donor: zijn moeder, Sina. ‘Na de operatie was ik gemotiveerd om fit te worden. Ik wilde me nooit meer zo zwak voelen. Ik ben gezonder gaan eten en mijn moeder en ik zijn samen gaan sporten. Elke week, vaste prik.’ Het ultieme bewijs van hun fitheid leverden Hans en Sina toen ze slechts een jaar na de operatie de Kilimanjaro beklommen. ‘Dat was heel gaaf. Dat ik nog maar een jaar eerder zó ziek was, en nu dit kon, dat voelde natuurlijk geweldig.’

Last van de warmte

Terug naar de Mar-athon. Want voor ervaren wandelaar Sina is de wandeltocht dit jaar best pittig: ‘Ik had last van de warmte. Het lukte me maar niet om tempo te houden’, legt ze uit. Na ruim twintig kilometer, ter hoogte van Terherne, besluit Sina: het is mooi geweest. Ze stapt uit. Toch geeft ze niet helemáál op: ‘Al van tevoren hadden Hans, Astrid en ik afgesproken om de laatste zeven kilometer, vanaf recreatiegebied De Potten naar de binnenstad van Sneek, samen te wandelen. Een vriendelijke toeschouwer heeft me van Terherne naar De Potten gebracht. Daar hebben we gewacht op mijn nicht, die de 42 kilometer wel heeft volbracht. Zo konden we toch nog met z’n vieren finishen.’

Volgend jaar weer meedoen aan de Mar-athon

Als beppe, zoon en kleindochter samen over de finish komen, is dat een bijzonder moment. ‘Toen besefte ik wel even hoe bijzonder dit is, dat we dit samen doen’, laat Hans weten. De wandeltocht is hem en zijn dochter goed bevallen. Ondanks hun gebrek aan voorbereiding hebben ze nergens last van. ‘Zelfs geen spierpijn’, lacht Astrid. ‘Volgend jaar gaan we voor de hele marathon, toch heit?!’ Terwijl die instemmend knikt, kijkt Sina verbaasd toe. ‘Hebben jullie dat nu al afgesproken? Dan zou ik wel wat eerder met de voorbereidingen beginnen hoor!’ Daar zijn vader en dochter het mee eens. Astrid sluit af: ‘Ik zou mezelf niet zo snel inschrijven voor zo’n wandeltocht. Dus als ik die startbewijzen niet had gewonnen, had ik misschien wel nooit aan de Mar-athon meegedaan. Nu ik weet hoe leuk het is, weet ik zeker dat ik volgend jaar weer mee wil doen.’