Verhalen op de Drentse hei

Het Drentse Holtingerveld. Voor zowel de Zuid-Hollandse Josje Heijkamp als de Friese Wiebe Talsma is het onbekend terrein. Maar zodra beide wandelaars de ontmoetingsplaats hebben gevonden, elkaar de hand hebben geschud en de schoenveters hebben gestrikt, zetten ze stevig de pas erin. Nieuwsgierig naar het natuurgebied én naar elkaars verhaal. 

Nieuwe mensen leren kennen, ontdekken wat hen drijft: het is een van de dingen die Wiebe het liefste doet. Bovendien wandelt hij vanuit zijn woonplaats Mantgum heel wat af. Meedoen aan de Stoute Schoenen is hem dan ook op het lijf geschreven.

En Josje? Die greep de wandeling aan om een nachtje weg te gaan. ‘Ik ben gister al deze kant op gekomen en heb vannacht in een hotel in Steenwijk geslapen.’ Josje woont sinds een jaar in het Zuid-Hollandse Brielle. ‘Da’s een flink eind rijden voor een wandeling’, zegt Wiebe. Josje lacht. ‘Daar heb je gelijk in. Maar ik vind het erg leuk om deze regio te ontdekken: hier kom ik anders nooit!’ 

Vrijwilligerswerk 

De twee wandelaars passeren een hunebed en lopen via een stukje heide weer de bossen in. Wiebe vertelt ondertussen dat hij sinds zijn pensionering – hij werkte als onderhoudsmonteur bij zuivelgigant Friesche Vlag – vrijwilligerswerk doet voor de Zonnebloem en het Rode Kruis.

‘Ik vind het fantastisch om mensen met een handicap een mooie vakantie te kunnen bezorgen. Binnenkort ga ik weer een weekje weg met de Zonnebloem. Wat dan mijn taken zijn? Van alles: mensen wassen, koken, slaapdiensten draaien. Maar naast al die praktische bezigheden probeer ik vooral om de vakantiegangers een fantastische week te bezorgen. Door samen iets leuks te doen of gewoon gezellig te kletsen.’ ‘Ben je dan niet kapot na zo’n week?’, vraagt Josje. ‘Geradbraakt’, grinnikt Wiebe. ‘Maar dat is het absoluut waard.’ 

Alleen verder 

Dat zorgen voor een ander intensief is, weet Josje als geen ander: samen met haar ex-man voedde ze twee pleegkinderen op. Dat was zó intensief, dat haar huwelijk erdoor op de klippen liep, vertelt ze openhartig. ‘Ik had vaak het gevoel alles alleen te moeten opknappen. Daarom besloot ik zes jaar geleden te scheiden. Dan wist ik tenminste zeker dat ik er alleen voor stond.’

Niet alleen haar scheiding, maar ook de zelfmoord van één van haar pleegkinderen maakten de afgelopen jaren erg turbulent. ‘De periode daarna was heel zwaar. Ook voor mijn ex-man en andere pleegzoon. Want al waren we officieel geen familie, we leefden wel als gezin samen.’ 

Van José naar Josje 

Nu ze de donkere wolken langzaam maar zeker achter zich laat, kiest Josje steeds vaker voor zichzelf. Zo verhuisde ze van Rotterdam-Zuid naar Brielle omdat ze graag een huis met een tuin wilde. ‘In Rotterdam is zoiets onbetaalbaar.’ Bovendien besloot ze haar roepnaam te veranderen.

‘Josje is de naam die mijn ouders me gaven, maar bijna mijn hele leven was José mijn roepnaam. Na mijn scheiding wilde ik echter terug naar mijn “oude” zelf, naar de persoon die ik vroeger was. Daar hoorde de naam Josje bij.’

Bewondering 

Wiebe, die geboeid naar het verhaal van zijn wandelmaatje luistert, blijft even stilstaan en gebaart naar de natuur voor hen. ‘Jeetje, wat is het hier mooi.’ Voor de twee wandelaars strekt zich de robuuste en heuvelachtige heide uit. Josje knikt. ‘In de herfst is het hier vast nóg mooier, als de heide in bloei staat.’  

Terwijl ze hun route vervolgen, vertelt Wiebe dat hij veel aan wandeltochten meedoet. Zo wandelde hij meerdere keren de Elfstedentocht. ‘Tweehonderd kilometer lopen geeft je alle tijd om mensen te leren kennen’, lacht hij. ‘Zo leerde ik bijvoorbeeld een Vlaamse dame kennen. Met haar schrijf ik al jaren brieven. Zo nu en dan ontmoeten we elkaar.’ 

Ook tijdens zijn vrijwilligerswerk luistert hij graag naar verhalen van anderen. ‘Veel vakantiegangers hebben een pittige handicap. Sommigen zijn zelfs volledig afhankelijk van de hulp van anderen. In gesprekken vraag ik hen waar zij voldoening uit halen, wat hen gelukkig maakt. Als ik zelf een zware handicap zou hebben, weet ik niet of ik zo positief zou kunnen blijven. Voor de opgewekte instelling van de vakantiegangers heb ik heel veel bewondering.’ 

Van harte welkom 

Na een snelle blik op Google Maps – ‘Waar zijn we eigenlijk?’ – komt het eindpunt van de wandeling in zicht. ‘Zonde’, zegt Wiebe. ‘Door al dat praten heb ik toch nog weinig van de omgeving gezien.’ Josje: ‘Een goede reden om nog eens terug te komen, toch? Ik vond het een heerlijke wandeling in een prachtig gebied. Het was leuk je te leren kennen, Wiebe.’ De Fries knikt. ‘Insgelijks. Zullen we e-mailadressen uitwisselen? Dan houden we contact. Als je eens in Friesland bent, ben je in Mantgum van harte welkom.’