Sylvan en Soraya wandelen én rollen door natuurgebied Ketliker Skar

Rolstoelroute door de natuur

‘Hier, ik houd het hek wel voor je open. Dan kun jij gewoon doorrijden.’ Met een paar grote passen is Soraya bij het hek dat toegang geeft tot de rolstoelroute in het Ketliker Skar. Sylvan volgt vlak achter haar. Balancerend op de achterwielen rijdt hij zijn rolstoel over het wildrooster. Ze zijn in het natuurgebied, de wandeling kan beginnen.

Revalideren in plaats van reizen

Een slingerend, verhard pad leidt het tweetal het gebied in. Luxe, vindt rolstoelgebruiker Sylvan. ‘Ik ga weleens naar bossen waar niet zo’n mooi pad ligt’, vertelt hij. ‘Dan rol ik gewoon door het zand. Maar dit is een stuk fijner.’ Sylvan zit sinds 2017 in een rolstoel. Tijdens een motorcrossongeluk liep hij een dwarslaesie op. ‘Vanaf hier ben ik verlamd’, zegt hij, wijzend naar zijn borst. Dan, met ironie in zijn stem: ‘Niet ideaal. Ik was negentien, wilde de wereld ontdekken. In plaats daarvan moest ik revalideren en alles opnieuw leren.’

Normaal willen zijn

Ook Soraya krijgt al jong veel voor haar kiezen. ‘Mijn broer heeft een geestelijke beperking. Hij heeft het verstandelijk vermogen van een kind van zeven.’ Hoewel haar moeder en stiefvader het grootste deel van de zorg voor hem op zich nemen, beïnvloedt de thuissituatie Soraya’s leven sterk. ‘Vooral vroeger was het moeilijk. Ik snapte niet waarom hij bepaalde dingen zei of deed. En als puber wilde ik natuurlijk graag “normaal” zijn. Niet dat meisje met de broer die “anders” is. Nu ik ouder word, begrijp ik het beter en sta ik zelf ook steviger in mijn schoenen. Tegenwoordig gaat het best goed.’

Kijken naar wat wél mogelijk is

Ondanks de pittige gespreksonderwerpen houden Soraya en Sylvan hun toon luchtig. Ze kiezen ervoor om zich niet in het negatieve te verliezen. ‘Dat heb ik wel moeten leren’, geeft Sylvan toe. ‘De eerste tijd na mijn ongeluk zag ik vooral de dingen die ik níet meer kon. Op een gegeven moment dacht ik: zo kom je natuurlijk geen steek verder. Nu probeer ik vooral mijn mogelijkheden te zien.’ Soraya: ‘Ik vind het altijd lastig als mensen die niks met zorg of mantelzorg te maken hebben, zeggen dat ze snappen hoe ik me voel. Bij jou heb ik dat niet. Jij weet hoe het is als je leven niet loopt zoals je zou willen.’

Praten over wat je meemaakt

Soraya vertelt dat ze via een welzijnsorganisatie contact heeft met andere jonge mantelzorgers. ‘We gaan elk jaar op kamp. Dat is fijn want je kunt daar goed praten over de dingen die je als jonge mantelzorger meemaakt of waar je tegenaan loopt.’ Het kamp helpt haar ook om haar eigen situatie te relativeren. ‘Er zijn daar kinderen van tien, elf jaar die voor hun ouders moeten zorgen. Zij hebben het echt nog wel wat pittiger dan ik.’

Volledig verhard rolstoelpad

Het pad waarop ze lopen, leidt iets omhoog. Sylvan zet wat kracht bij. ‘Hoe lang kun je achter elkaar rollen?’, vraagt Soraya. ‘Dat weet ik eigenlijk niet’, antwoordt Sylvan. ‘Toen ik mijn rolstoel net had, was ik na een klein stukje al moe. Inmiddels heb ik al heel wat kilometers “in de armen” en ben ik niet snel meer vermoeid.’ De route van vandaag is dan ook geen probleem: het rolstoelpad door het Ketliker Skar is zo’n 2,5 kilometer lang en volledig verhard. Op verschillende plekken langs de route staan aangepaste picknicksets. Aan één kant van de picknicktafel staat een bank, de andere kant is leeg. Zo kunnen rolstoelers hun stoel er makkelijk onder rijden. Sylvan en Soraya houden een korte pauze bij één van de tafels. Sylvan rolt moeiteloos zijn stoel onder de tafel. ‘Dit is makkelijk, zeg.’

Games ontwerpen

Wanneer ze de tocht vervolgen komt het gesprek op school en werk. Sylvan is freelance grafisch ontwerper. Hiervoor werkte hij bij een reclamebureau. Soraya heeft de opleiding Mediavormgeving gedaan. Wat ze het liefst ontwerpen? ‘Geen websites’, zeggen ze bijna tegelijk. Soraya: ‘Ik wil graag games ontwerpen. Dat lijkt me echt gaaf.’ Sylvan vertelt dat hij bestickering voor crossmotoren maakt, ‘maar in die branche is de concurrentie wel groot. Dus ik richt me ook op algemeen reclamewerk.’

Vrijheid en zelfstandigheid

Het einde van de route is in zicht. Op de parkeerplaats praten ze nog even verder. Over bij je ouders wonen en over vrijheid en zelfstandigheid. Daarop wijst Sylvan naar zijn auto, een op het eerste gezicht doodgewone VW Polo. ‘Van binnen is ‘ie helemaal aangepast zodat ik er alleen in kan rijden. Die auto heeft me een deel van mijn zelfstandigheid teruggegeven. Er zijn zoveel dingen die ik niet meer kan, maar autorijden kan ik wel. Dus dat doe ik dan ook!’ Hij rolt naar zijn auto toe, hijst zichzelf erin, daarna volgt zijn rolstoel. ‘Het was leuk je te leren kennen’, groet hij Soraya. ‘Vond ik ook. Succes met alles!’ En terwijl Sylvan wegrijdt, wandelt Soraya naar de bushalte. Op naar huis.