Andries is gastheer bij de Intensive Care

Na een carrière als anesthesie-verpleegkundige, waarvan hij de laatste 21 jaar in het Medisch Centrum Leeuwarden (MCL) werkte, ging Andries Engbrenghoff tien jaar geleden met pensioen. Dat hij na vijf jaar alweer terug zou zijn in het MCL, had hij nooit gedacht. ‘Toen ik stopte met werken, kreeg ik van alle kanten de vraag om vrijwilliger te worden. Ik heb eerst rustig afgewacht wat er op mijn pad zou komen. Ik wilde iets anders, buiten de zorg. Maar ja, toen werd ik door een oud-collega gevraagd om gastheer bij de IC te worden. Het was een collega die ik erg hoog had zitten, dus tegen haar kon ik geen nee zeggen…’

Zorgen voor rust

Als gastheer zit Andries achter de balie bij de wachtkamer van de IC. Hij ontvangt bezoekers, controleert of een patiënt bezoek mag ontvangen en wijst de weg indien nodig. ‘Bezoekers zijn soms erg gespannen. De intensive care is natuurlijk niet zomaar een afdeling – als je naaste daar ligt, is dat niet niks. Mensen weten niet in welke toestand ze diegene zullen aantreffen. Soms wordt iemand beademd en in slaap gehouden, maar ook de piepende machines, bewakingsmonitoren, infusen en slangen kunnen intimiderend zijn. Ik kan die spanning natuurlijk niet wegnemen en kan ook niet zeggen “dat het wel meevalt”. Maar ik probeer wel voor rust te zorgen. Zodat als een bezoeker naar zijn naaste toe mag, hij misschien tóch iets kalmer is dan eerst.’

Toeters en bellen

Andries merkt dat zijn ervaring in de zorg goed van pas komt. ‘Als iemand de toeters en bellen spannend vindt, leg ik uit dat die er juist voor zorgen dat hun naaste de juiste zorg krijgt. En dat ze het beste kunnen proberen om er doorheen te kijken.’ Als gastheer bespreekt hij de toestand van patiënten niet met naasten, benadrukt hij. ‘De IC-verpleegkundigen en intensivisten leggen uit wat er aan de hand is en beantwoorden vragen over de zorg.’ Andries vindt de wisselwerking tussen de IC-medewerkers en vrijwilligers erg goed. ‘Tijdens de coronatijd mochten we niet werken. Toen ik weer mijn eerste dienst ná corona had, werd er gezegd “Wat fijn dat je er weer bent!” en “We hebben jullie gemist”. Ons werk wordt dus echt gewaardeerd.’

Aftasten

Hoewel hij met de meeste bezoekers geen intensief of langdurig contact heeft, gebeurt het weleens dat hij mensen vaker ziet omdat hun naaste langere tijd op de IC ligt. ‘Dan bouw je toch een beetje een band op. Ik begin trouwens nooit meteen een praatje, maar tast eerst de behoefte af. De een kan wel wat afleiding of een hart onder de riem gebruiken, de ander vindt dat op dat moment niet prettig.’ Andries, die zich naast het gastheerschap ook nog inzet voor de kerk en de oudpapierploeg in zijn wijk, collecteert voor diverse goede doelen en lange tijd vrijwilliger was in een theehuis op een begraafplaats, is blij dat hij vijf jaar geleden ‘ja’ zei op de vraag van zijn oud-collega. ‘We hebben een hecht team van vrijwilligers, onze teamleiders hebben hart voor de zaak, en we mogen een belangrijke rol vervullen. Dat geeft een goed gevoel.’