Hilda is vrijwilliger bij de brandweer

Nooit over nagedacht

Regelmatig oefenen, opleidingen volgen, en dan ook nog die pieper die elk moment kan gaan: in het leven van Hilda Bonekamp-Dolstra is de brandweer er altijd. 24 uur per dag, 7 dagen per week. Maar had je haar dat 10 jaar geleden verteld, had ze je waarschijnlijk niet geloofd. Nog nooit had ze erover nagedacht om zich als vrijwilliger bij de brandweer aan te sluiten. En toch was dat wat ze 7 jaar geleden deed. ‘Ik werkte onregelmatige diensten. Voor de brandweer is dat heel interessant, want dan ben je vaak thuis op momenten dat andere vrijwilligers juist aan het werk zijn. Daarom werd ik gevraagd om bij de ploeg van Mantgum te komen.’

Tweede familie

Na enig aarzelen stemt Hilda in met een “stageperiode”, zodat zij én de brandweerploeg kunnen ervaren of Hilda een aanvulling voor de ploeg is. ‘Het was alsof ik er in één klap een tweede familie bij kreeg’, zegt de brandweervrouw. ‘Ik hoorde er meteen helemaal bij. Die groepsdynamiek vond ik zo bijzonder!’ Als ook nog blijkt dat het takenpakket van de brandweer haar aanspreekt, sluit Hilda zich na de stageperiode vol enthousiasme aan bij de Mantgummer ploeg.

Actiemodus

Vanaf dat moment raakt de brandweer meer en meer verweven met haar leven. Ze volgde verschillende opleidingen en is inmiddels bevelvoerder, wat betekent dat ze bij een incident de leiding over haar collega’s heeft. ‘Als brandweervrijwilliger kun je echt iets voor de gemeenschap betekenen. Ik kom op unieke plekken en maak dingen mee die een ander misschien nooit zal ervaren. Voor mij is dat een voorrecht.’
Hilda doet er dan ook alles aan om zo vaak mogelijk mee op uitruk te kunnen: ‘Als die pieper gaat, schiet ik in de actiemodus. Dan wil ik niks liever dan naar de kazerne toe. Soms kan dat niet, bijvoorbeeld als ik aan het werk ben. Ik werk als nautisch handhaver en ben dus veel op het water. Daardoor moet ik soms een incident voorbij laten gaan. Gelukkig weet ik dat onze geweldige brandweerploeg het ook zonder mij redt.’ Lachend: ‘Maar tóch zit ik elke keer weer stevig te balen.’

Impact

Hoewel Hilda het brandweerwerk heel graag doet – ze heeft zelfs weleens overwogen om er haar beroep van te maken – maakt ze ook weleens vervelende situaties mee. Heftige ongevallen met slachtoffers of zelfs doden bijvoorbeeld. Of zoals laatst: een ongeval met een slachtoffer dat ze goed kende. ‘Op zo’n moment is het alsof ik mijn gevoel tijdelijk uitschakel. Ik handel het incident af, doe wat ik moet doen, en pas achteraf laat ik de emoties toe.’ Ze laat weten dat er bij Brandweer Fryslân veel aandacht is voor de psychologische impact van incidenten: ‘Heftige incidenten worden altijd nabesproken. Dat is belangrijk voor de verwerking. Zelf kan ik zulke incidenten gelukkig wel vlot loslaten. Ik blijf er nooit lang mee rondlopen.’

Altijd oppas

Zelfs toen de brandweervrouw vorig jaar moeder werd van haar eerste kindje, kwam het niet in haar op om haar bluspak aan de wilgen te hangen. En met een groot netwerk van familie en vrienden in haar nabije omgeving is er gelukkig altijd wel iemand die kan oppassen als de plicht roept. Dat is hard nodig, want áls de pieper gaat, dan is het in huize Bonekamp niet alleen Hilda die opspringt: ook haar man zit bij de brandweer. ‘Als het even kan, gaan we allebei mee. Overdag lukt dat meestal wel – onze zoon kan altijd wel ergens terecht. Daar hebben we echt geluk mee. ’s Avonds of ’s nachts is dat natuurlijk lastiger. Daarom overleggen we vaak van tevoren wie van ons tweeën er, mocht de pieper gaan, thuisblijft.’

Dezelfde taal

De band met de “tweede familie” waarin Hilda al tijdens haar stageperiode zo warm werd verwelkomd, is door de jaren heen alleen maar hechter geworden. ‘Als ploeg maak je samen van alles mee. Je gaat letterlijk samen het vuur in! Dat kan alleen als je volledig op elkaar vertrouwt.’ Maar, vertelt ze, het familiegevoel stopt niet bij die 16 man die in Mantgum bij de brandweer zitten. ‘Ook met andere brandweermensen merk ik meteen: we begrijpen elkaar. We maken dezelfde dingen mee, spreken dezelfde taal. Dat gevoel is heel bijzonder.’

Plezier

Of Hilda zichzelf een stille held vindt? Daarover is ze heel resoluut: ‘Nee. Dat is een veel te groot woord. Ik schiet samen met mijn collega’s te hulp als dat nodig is, en ik doe wat ik kan om een ander uit een benarde situatie te helpen. Zijn dat heldendaden? Ik vind van niet.’ Bovendien, laat ze weten, krijgt ze veel terug voor haar vrijwilligerswerk: ‘Hele mooie ervaringen, een schat aan kennis, een tweede familie en vooral: plezier. Want hoe pittig het soms ook kan zijn, meestal is het brandweerwerk gewoon hartstikke leuk. Ik zou er niet meer zonder kunnen.’